విషాదపు గదిలో నేనున్నప్పుడు కదా నువ్వొచ్చావు
తలుపు తీసిన కొన్నిరోజులకేగా
నేనంటూ ఉన్నాననే స్పృహ కోల్పోయాను
ఊపిరి సలపనివ్వని మాటలతో
నీ సమక్షంలో నిద్దురకు సెలవిచ్చిన రాత్రులవే
బంగారు క్షణాలంటే తెలుసుగా
పలుమార్లు పలవరించి లోకువయ్యానేమో
నీకుగా నువ్వు నిశ్శబ్దంగా వెనకొచ్చి.. ఇప్పుడెందుకో శూన్యాన్ని నాలో నింపి పోయావు
ఇచ్చేందుకే మనసుందని తెలిసిన నాకు..
మౌనపుగుట్టుని ఆరాతీస్తే చెలిమి అంతమవుతుందని తెలీదు..
పొంతనలేని పదాలను కూడా చేరదీసి కలపగలను గానీ
అపరిచితమై కయ్యానికి సిద్ధమైతే ఏం చేయనూ..
No comments:
Post a Comment